"I find myself allured to the possibility of reconciliation."

Ik weet dat het niet netjes is, maar de man naast me in de tram in Brno zit op zijn Ipad te typen, en ik kijk perongeluk mee, en de conversatie is in het Engels, dus de snipper zin dringt gelijk mijn brein binnen - vorm en inhoud - en blijft daar hangen omdat het zo'n intrigerende is. 

"I find myself allured to the possibility of reconciliation."

Dat staat er.
Goede zin.
Geen beginners-Engels.
"Allured." Lure, allured. Mirandesque.

Ik gluur nog eens. Minder perongeluk. Maar de conversatie is weggeklikt.
Ik zeg de zin een paar keer op in mijn hoofd.
Zo'n goede zin, die moet ik niet vergeten.

 "I find myself allured to the possibility of reconciliation."

Ik neem de man onopvallend in me op. Goed gekleed. Merkkleding. Design, tikje hipster. Geen Brit. Misschien een Duitser. Of een welbereisde Tsjech. In de dertig. Kinderen?

"I find myself allured to the possibility of reconciliation."

Vragen, ik heb inmiddels zoveel vragen.

Reconcilliation. Met wie? Zijn vrouw? Vriendin? Maar verzoening? Was het zo erg? Of een bedrijfsconflict? Een flinke rel dan. Een lelijke ruzie.

Maar 'possibility of reconcilliation?' Het klinkt zo... voorzichtig. Zo geschaad, geschaafd, bezeerd. Verzoening is een mogelijkheid. Geen verzoening ook. It depends. Misschien wel. Of miscchien nog niet, voorlopig nog niet.

"I find myself allured..."

Verzoening is verleidelijk. Het lokt, het lonkt. Het zou zo mooi kunnen zijn. Tegen beter weten in voel ik me sterk aangetrokken tot de mogelijkheid van verzoening. Maar je klinkt zo voorzichtig. Ben je bang? Ben je hier eerder geweest?

Wie kan het toch... Ex-vrouw? Beschadigd door zijn ouders? Onvergeeflijke woorden. Dingen die nooit gezegd hadden moeten worden, hoeven worden.

"I find myself.."

Naar wie schrijft hij dat dan? Een goede vriend? Een oude mentor? Of aan zichzelf in een document voor opkomende gedachten onderweg, in de tram?

"I find myself allured to the possibility of reconciliation."

Een goede zin, een poetische zin. Geladen met betekenis. Mooie kadans.

Of. Of is hij een schrijver? Een toneelschrijver, een scenorioschrijver? Maar welk karakter zegt zoiets, en onder welke omstandigheden?

"I find myself allured to the possibility of reconciliation."

Man, denk ik, maar het kán ook. Verzoening is echt. In mijn geloof, met mijn God wel. Het is verzoening wat de klok slaat. God en mens en mens en mens.

"I find myself allured..."

Je speelt met het idee. Maar speel niet te lang. Zo raak je nog cynisch, en is die hele alure weer weg. Ben je weer bezeerd en verongelijkt en geef je die hele mogelijkheid van verzoening de bons.

Die verzoening, vind het!
Vandaag. Vandaag is een goede dag, man in de tram wiens zin mijn brein is binnengedrongen en me niet meer loslaat.
Vandaag...