Na de wintermaanden heb ik mijn fiets weer tevoorschijn gehaald. Ik heb hem gemist.
Mijn eerste fietstochtje van het jaar stagneert al vrij snel in de modder. Ik was vergeten hoe lang het duurt voor dit pad opdroogt, en hoe de vette klei aan je banden blijft plakken, tot de wielen niet meer kunnen draaien. Teruggaan is even geen optie, dus sleep ik twintig minuten lang m'n fiets door de modder tot ik de verharde weg bereik.
Ik was ook vergeten hoe het voelde om hier in de heuvels buiten Olomouc te zijn. Hoe de wind waait. Hoe zonnig het is. Hoe blauw de verten zijn. Hoe mooi de dorpjes in het glooiende land verscholen liggen. Dat je herten en fazanten ziet. Dat het koolzaad binnen een week misschien al bloeit. Hoe je zorgen krimpen, en de dingen van de dag normale proporties aannemen, en nieuwe ideeen in je hoofd komen, en de blijdschap en het dankgebed naar boven komen borrelen.
En ik was vergeten hoe mooi Tsjechie is en kan zijn. Als de zon schijnt, en bloesems dorpen en steden versieren, en alles glanst van nieuwigheid en nieuwe energie.
