Het Nederlandse bezoek en ik hadden ons voorgenomen om naar de bergen in het oosten te gaan. Het miezerde, het was koud, de vooruitzichten waren miserabel, maar we hadden ons voorgenomen om naar de bergen te gaan. Dus we gingen.
Toen we in de bus naar Trojanice stapten, zat de bus helemaal vol met gepensioneerde dames met gekleurde permanentjes en volle boodschappentassen. Twee haltes verder waren alle gepensioneerde dames alweer uitgestapt, en was het enkel nog maar wij twee, en de buschauffeur die flauwe grapjes maakte.
Het was mistig en nat. Geen uitzicht. Enkel nat weersvooruitzicht. Steile, natte berg. Maar er zat niks anders op dan de berg op te gaan. Volgens het Nederlandse bezoek is het voordeel van een berg beklimmen, dat je met je neus dichterbij de grond zit. Dan zie je nog eens wat.
Ze zag een rups.
En een geelzwarte hagedis.
We zagen veel nat.
Natte bladeren.
Zwarte boomstammen.
Gladde paden.
Doorweekte schoenen.
En glinsterende druppeltjes
die blaadjes
dennenaalden
en grassprietjes
versierden.
(net een gedichtje).
Het bergpensioen was op zes andere gasten na leeg.Maar de zes andere gasten sliepen dan wel weer in de kamer naast ons, en omdat het enige vertier in het hotel op de berg bestond uit bier, zwaar voedsel en slappe tv, waren onze buren na middernacht behoorlijk vrolijk en gedroegen ze zich onbehoorlijk luid. Het Nederlandse bezoek was gelukkig behoorlijk kordaat, en ging verhaal halen, waarna iedereen rustig kon slapen.
De volgende dag daalden we de berg aan de andere kant af. Het was nog steeds mistig, en we waren beide grieperig. We kwamen geen kip tegen. Behalve een man die we gister toevallig ook tegenkwamen. 'Hoi meisjes van gisteren,' riep hij opgewekt.
We kwamen uit in een obscuur stadje waar net die dag president Zeman op bezoek zou komen. Hij zou pas na vieren het volk toespreken, maar toen we zaten te eten in het restaurant op de hoek, kwam de presidentiele Skoda ineens de hoek om, dus toen zagen we de president alsnog mooi. Niet dat we daar per se om zaten te springen, maar dan heb je wel weer een verhaal.
Toen we in de bus naar Trojanice stapten, zat de bus helemaal vol met gepensioneerde dames met gekleurde permanentjes en volle boodschappentassen. Twee haltes verder waren alle gepensioneerde dames alweer uitgestapt, en was het enkel nog maar wij twee, en de buschauffeur die flauwe grapjes maakte.
Het was mistig en nat. Geen uitzicht. Enkel nat weersvooruitzicht. Steile, natte berg. Maar er zat niks anders op dan de berg op te gaan. Volgens het Nederlandse bezoek is het voordeel van een berg beklimmen, dat je met je neus dichterbij de grond zit. Dan zie je nog eens wat.
Ze zag een rups.
En een geelzwarte hagedis.
We zagen veel nat.
Natte bladeren.
Zwarte boomstammen.
Gladde paden.
Doorweekte schoenen.
En glinsterende druppeltjes
die blaadjes
dennenaalden
en grassprietjes
versierden.
(net een gedichtje).
Het bergpensioen was op zes andere gasten na leeg.Maar de zes andere gasten sliepen dan wel weer in de kamer naast ons, en omdat het enige vertier in het hotel op de berg bestond uit bier, zwaar voedsel en slappe tv, waren onze buren na middernacht behoorlijk vrolijk en gedroegen ze zich onbehoorlijk luid. Het Nederlandse bezoek was gelukkig behoorlijk kordaat, en ging verhaal halen, waarna iedereen rustig kon slapen.
De volgende dag daalden we de berg aan de andere kant af. Het was nog steeds mistig, en we waren beide grieperig. We kwamen geen kip tegen. Behalve een man die we gister toevallig ook tegenkwamen. 'Hoi meisjes van gisteren,' riep hij opgewekt.
We kwamen uit in een obscuur stadje waar net die dag president Zeman op bezoek zou komen. Hij zou pas na vieren het volk toespreken, maar toen we zaten te eten in het restaurant op de hoek, kwam de presidentiele Skoda ineens de hoek om, dus toen zagen we de president alsnog mooi. Niet dat we daar per se om zaten te springen, maar dan heb je wel weer een verhaal.