In Praag ga ik liever naar de begraafplaats Vyšehrad dan naar een museum.
Op het kerkhof van Vyšehrad zijn nauwelijks toeristen, maar er is wel een heleboel kunst.
De pracht en praal van de graven geven een glimps van de status van de overledene.
Titels en verworvenheden worden zo nodig met vergulde letters breed uitgemeten,
en of de persoon aardig was of niet, moet je er zelf bij verzinnen.
Er valt zowiezo veel te speculeren.
Binnen de dunne lijntjes van naam, geboorte- en sterfdatum.
Over roem, familie-eer, tragedie, verdriet.
En op veel plekken
- maar steeds minder naarmate de jaartallen minder ver in het verleden liggen -
is Jezus de blikvanger en niet de overlede.
Jezus, de Opgestane uit de dood, Jezus, de Opstanding en het Leven.
Dan ademen de marmeren beelden op de begraafplaats van Vyšehrad een rotsvast evangelie.
Van eindelijk rusten in God´s armen en van leven na dood.