Als ik in mijn kamer in de stad uitkijk over mist vermengd met smog, en als het donker te vroeg valt, dan voel ik me een beetje miserabel. Het lijkt soms of de dag voorbij is, voordat ze echt begonnen is. Een dag niet volop geleefd. Maar - zo heb ik ontdekt - de beste kuur voor Novembermist in je hoofd is relatief simpel: retourtje platteland.
Mist wordt magie op het platteland. Contouren doemen op, en verdwijnen weer geruisloos. De wereld is intiem en omsloten. Geluid verstomt, het land verstilt.
Sta je op een heuvel, dan zie je soms ineens een nieuw perspectief. Het is misschien wel mistig, maar niet overal, niet altijd, niet voor altijd.
Haast word je er filosofisch van. Achter de wolken schuilt de zon. De mist klaart soms ineens op. Zonlicht door de bomen - tastbaar licht, een golf van vreugde, een zucht van bewondering, een dankgebed richting God, de Schepper.
En de mist in je hoofd voelt niet langer wezenloos, maar eerder sereen.
En dan ben je weer thuis - je zit achter je bureau, vuil, mistig Novemberlicht valt door het raam naar binnen. Soms gaat er een dag voorbij die nog maar nauwelijks was begonnen. Maar je weet nu dat dichtbij op het platteland een Novemberbos sereen mooi ligt te zijn, en dat zonnestralen zich uitwaaieren over een meer, en dat 's nachts boven de mist de sterren nog steeds twinkelen en de maan nog steeds schijnt. En je weet weer waarom ook deze dag meer dan de moeite waard is.
