Muren.

Een stad is een wonderling ding. Overal waar je kijkt muren.. Muren van baksteen en beton. Van buiten gestuct en geverfd, van binnen beplakt met behang, behangen met schilderijen, foto´s, boekenplanken en schemerlampen, doorkruist door electriciteitskabels en waterleidingen. Muren die een lijn trekken tussen het ene mensenleven en het andere. Muren om de wereld buiten te sluiten; een eigen territorium af te bakenen. Muren die kou en regen en ongenode gasten buiten houden, en familiebezit, en geaccumuleerde gewoontes en de vuile was aan het oog van de buitenwereld onttrekken.

Uitkijkend over de stad - een mosaïek van zolderraampjes, krappe binnenplaatsen en smalle steegjes, verzakte schuurtjes en de wapperende was aan de lijn - wenste ik dat de muren voor even niet zo onvermurwbaar zouden zijn. Dat ik gewoon eventjes binnen kon kijken; op het binnenplaatsje, achter het zolderraam, in het verzakte schuurtje. Een beetje rondsnuffelen op zolder, vragen wie de mensen op de foto´s zijn, en kijken wat er in de koelkast zit. En gewoon even zien waar de mensen mee bezig zijn, en wat vragen stellen.. 

Die mevrouw in de keuken met de beslagen ramen - wat is ze aan het koken? En wie eten er mee? En moest ze uit haar werk nog haasten om boodschappen te doen, of had ze vrij? En die oude meneer op de tweede verdieping die bij een bureaulamp de krant zit te lezen. Leest hij de krant zorgvuldig, of bekijkt hij alleen de koppen? Wat vindt hij eigenlijk van het nieuws-van-tegenwoordig? Hij vindt er vast iets van. Hij heeft al zoveel voorbij zien komen in zijn lange leven.. En die gozer die gapend zijn huiswerk zit te maken. Heeft hij dromen? Wat wil hij uiteindelijk worden, wie wil hij uiteindelijk zijn? Gelooft hij dat hij gelukkig kan zijn? 

En die moeder die met haar peuter de tram uitstapt. Gaat ze op bezoek, of komt ze net terug. De mensen die als miniatuurpoppetjes door de straat gaan - waar komen ze vandaan en waar gaan ze heen? Weten ze dat zelf eigenlijk wel? Wie doorgrondt en kent hen? Doorziet hun gedachten, en is vertrouwd met hun komen en gaan?

Ik kan er niet bij. Muren houden me tegen. Muren van baksteen en beton, maar nog meer de muren van cultuur en taal. Ik maak geen onderdeel uit van de collectieve geschiedenis, en culturele referenties gaan langs me heen. Taal geeft me geen aanknopingspunt, geen ingang in een huishouden, een levensverhaal. Nog niet, nu nog niet.  

Vanaf een hoog viaduct kijk ik lange tijd naar de stad. Dan daal ik via trappen af, en voeg me tussen het gekrioel van de miniatuurmensen op de grond. Ik lift een eindje mee met een tram, ga dan een huis binnen, trap mijn schoenen uit, hang mijn jas op, ben weer terug in mijn leven binnen vier muren.