Hopeloos optimistisch

De eerste keer dat ik een zuchtje Praagse lente waarnam, bleef ik van verbazing stokstijf staan.. Het schemerde, en ik liep naar huis langs een drukke weg waar elke paar minuten een tram voorbij dendert. Plotseling hoorde ik boven het geraas van het verkeer en vogel fluiten vanaf een hoge tak van een kale boom. De vogel floot z´n liedje met zoveel onmiskenbaar optimisme dat er geen twijfel mogelijk was: de lente was niet meer te stoppen. 

En met het zelfde enthousiasme van die ene vogel in die kale boom, heeft de lente zich stad en land ingewurmd. Kleine bloempjes schieten tussen dor blad omhoog. Gras verft vergezichten verblindend groen.

Witte en roze bloesem bedekt de parken van Praag met zoveel overvloed dat niemand meer kan ontkennen dat de winter verslagen is.

En de lente knapt zelfs niet af op de sjofele binnenplaats achter mijn appartement. Het zonlicht fonkelt en danst op afbladderende muren en verweerde bakstenen. Opleven zal het! 

De lente is zo heerlijk, zo hopeloos optimistisch! Je gooit je ramen open, je zet je zintuigen wagenwijd open, je maakt een danspasje, je fluit met de vogel in de kale boom mee. Je kan het niet helpen, het is haast niet te stuiten. Leven zal je!